(«بِرِشتَکُدون تُرد شده؟»)
درآستانه نوروزیم.این عیدِ سعیدِ باستانیِ ایرانیِ آریایی.
فصل خانه تکانی و شست وشو.امسال به نظر بهار دست وپاچه تر از همیشه آمده است.
صدای پای بهار بیشتر وبیشتر شنیده می شود. وقتی می بینی درختان تِنج کرده اند ولحن کلام وجیر جیر چوغورا فرق کرده ،بیشتر حس عید آدم را می گیره.
حیف که این فصل توی ده نیستیم که از این الحان طرب انگیز بهره جوییم وحظ کنیم ولی گفتن خاطراتش اقلن یک فایده داره که اونم تجدید خاطراته که«وصف العیش،نصف العیش».
این فصل علاوه بر سایر کارها، مردم«گندم جوشُک» کردن راهم پیش رو دارند.سنتی جالب ،منحصر به فرد والبته قدیمی.
این فصل َدیگها وقابلمه های«گندم جوشُک» قدیم روی اجاقها بار بود وحالا روی اجاق گازها،خیر سرمون یکی دو سالیه که گازدار شدیم!!!
اندازه پختن گندم که از یک طرف خمیر نشه وفاقش بشکافه واز طرف دیگه سفت نمونه که دندان شکن باشه، هنره!!!
بو دادنش اوج هنرمندی هست و ودقت وتجربه که«بِرِشتَک»،هم نباید بسوزه هم نباید لنگ باشه!!،به همین خاطره که این کار را میدن به زنهای قدیمی تر قوم وخویش یا همسایه.
به زودی هی زنها همدیگر رو میبینن ومیپرسن: («بِرِشتَکُدون تُرد شده؟»)
مدیریت سایت: از بازدیدکنندگان اگر به برشتک دسترسی دارید لطفا یک عکس بفرستید برای غیر اسفندآبادیها که این مطلب را می خوانند.
نظرات شما عزیزان:
.gif){kind=small}
موضوعات مرتبط: آداب و رسوم اسفندآباد ، ،
برچسب‌ها: